Δε χρειάστηκαν πάνω από 5 λεπτά, της πρώτης σκηνής, του πρώτου επεισοδίου για να εθιστούμε...
Μαύρο. Ο ήχος από μετωπικό χτύπημα. Ενα σκυλί ουρλιάζει λαβωμένο. Πόρτες ανοίγουν, αναστάτωση, βήματα και τότε, και μόνο τότε, ο σκηνοθέτης μας επιτρέπει εικόνα: Ο Κέβιν Σπέισι ως ο επιφανής Γερουσιαστής Φράνσις Αντεργουρντ και ο προσωπικός του φύλακας κατεβαίνουν στο νυχτερινό δρόμο μπροστά από το σπίτι του πολιτικού, και βρίσκουν θανάσιμα χτυπημένο το σκυλί του γείτονα. Ο φύλακας τρέχει να ειδοποιήσει, ο Αντεργουντ μένει μόνος με τον ετοιμοθάνατο σκύλο. Και τότε ο Σπέισι, μιλώντας στο σκυλί και σε εμάς, καταθέτει έναν μονόλογο για τον μάταιο πόνο, θανατώνει αποφασιστικά το ζώο και μας παγώνει το αίμα. Αυτός θα είναι ο πρωταγωνιστής μας: αδίστακτος, αντιπαθής, και για κάποιο λόγο ακαταμάχητα γοητευτικός. Αυτή θα είναι η ξενάγηση του Ντέιβιντ Φίντσερ στο αμερικανικό Καπιτώλιο: ωμή, παγερή, σαγηνευτική. Σαν αυτοκινητιστικό δυστύχημα.
Ο Φίντσερ πήρε στα χέρια του το βιβλίο του Μάικλ Ντομπς (πρώην υψηλού πολιτικού μέλους του βρετανικού συντηρητικού κόμματος), το οποίο μεταφέρθηκε με μεγάλη επιτυχία στην ομώνυμη μίνι-σειρά του BBC από τον Αντριου Ντέιβις, και το έκανε δικό του: ένα νουάρ σκοτεινών προθέσεων, με πανέξυπνους αντι-ήρωες που δεν είσαι σίγουρος γιατί συμπαθείς όταν είναι φανερά και ξεκάθαρα εγωπαθείς αμοραλιστές.
Καταργώντας τον «4ο τοίχο» (όπως ονομάζεται το απαράβατο όριο του τηλεοπτικού φακού που απαγορεύεται να κοιτάς) ο Σπέισι/Αντεργουντ με τη γνωστή, υπέροχη σαρκαστική εκφορά του λόγου που διαθέτει, κοιτά την κάμερα και μας συστήνει τους παίκτες αυτής της ανήθικης σκακιέρας: πώς του υποσχέθηκαν το Υπουργείο Εξωτερικών, πώς τον πρόδωσαν και πώς παίζεται το παιχνίδι εκδίκησης και εξόντωσης στην Ουάσινγκτον.
Τον ακολουθούμε μαγεμένοι να χειρίζεται, να στήνει παγίδες, να καταστρέφει ανθρώπους. Γύρω του μία ομάδα από δευτεροχαρακτήρες που ζουν τις δικές τους φιλοδοξίες στον θανάσιμο ιστό της πολιτικής σκηνής. Μία από αυτές είναι η νεαρή ρεπόρτερ Ζόι Μπαρνς, η οποία μπαίνει στη ζωή του με θράσος, παίζει με το Αντεργουντ-Διάβολο, και ανταλλάζει την όποια ψυχή μπορεί να διέθετε με το εισιτήριο να γίνει εν μία νυκτί η Νο1 πολιτική ανταποκρίτρια της εφημερίδας της. Ο Αντεργουντ τη χρησιμοποιεί κι εκείνη κάνει ακριβώς το ίδιο - χωρίς να πεταρίσει καν τις βλεφαρίδες της. Το ότι ο Ντέιβιντ Φίντσερ έχει προσλάβει την μεγαλύτερη αδελφή της Ρούνι Μάρα (Κέιτ Μάρα) σ' αυτό το ρόλο, ένα ακόμα μινιόν κοριτσάκι με ατσάλινο κρυφό εκτόπισμα, είναι έξτρα μπόνους.
Το μεγαλύτερο ενδιαφέρον όμως της σειράς είναι το ζευγάρι. Ο Φράνσις Αντεργουντ είναι παντρεμένος με την Κλερ - μία σύγχρονη προσωποποίηση της Λαίδης Μακμπέθ: ακόμα πιο αδίστακτη, εξίσου γοητευτική μέσα στην παγερή ειλικρίνειά της. Κόντρα ρόλος για την Ρόμπιν Ράιτ, ερμηνεία καριέρας.
Ο Φίντσερ έχει σκηνοθετήσει μόνο τα πρώτα δύο επεισόδια από τα 13 που ανέβασε ταυτόχρονα την προηγούμενη Παρασκευή το Netflix στο streaming του. Εμείς έχουμε προλάβει μέχρι στιγμής να δούμε τα 7 σ' έναν αχόρταγο μαραθώνιο που απλά δεν μας έφτασαν οι ώρες. Αν θέλουμε να είμαστε απόλυτα ειλικρινείς, η διαφορά από το τρίτο και μετά φαίνεται - η εικόνα ελάχιστα μαλακώνει, οι μικρές λεπτομέρειες που πάντα συνθέτουν τον κλινικό φιντσερικό σύμπαν απουσιάζουν, αλλά η ποιότητα της σειράς δεν πέφτει. Το ενδιαφέρον για τους χαρακτήρες και την εξέλιξή τους κορυφώνεται.
Γιατί ο άσσος στο μανίκι είναι ο Κέβιν Σπέισι. Επιτέλους. Επιτέλους επιστρέφει με αυτό που ξέρει να κάνει καλύτερα. Ενας συγκλονιστικός ηθοποιός που έψαχνε κείμενο, σκηνοθέτη, πρότζεκτ για να μας θυμίσει ότι δεν είναι καθόλου τυχαίος. Εγκεφαλικός, σαρκαστικός, πολυδιάστατος, δίνει στον πολιτικό του το πρόσωπο που αγαπάμε να μισούμε.
Οι πρώτες κριτικές που βγήκαν μέσα στο σαββατοκύριακο είναι διθυραμβικές. Περιμένουμε να δούμε αν το Netflix κέρδισε και το εισπρακτικό στοίχημα: έχοντας επενδύσει 100 εκατομμύρια δολάρια στην παραγωγή, μπορεί να χτυπήσει τον ανταγωνισμό, να μπει πρωτοπόρα στην παραγωγή πρωτότυπου περιεχόμενου, να ανοίξει νέους δρόμους που θα βλέπουμε πλέον τηλεόραση;
Προς το παρόν πάντως μοιράζει επιδέξια την τράπουλα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου